Ojciec

Florian Zeller
  • reżyseria, opracowanie muzyczne: Norbert Rakowski
Starsza kobieta trzyma w ramionach koguta.
DDUŻA SCENA – PREMIERA: 8 PAŹDZIERNIKA 2022
Zegar95 MIN

Każdy z nas przez całe życie rozwija się, buduje swoją osobowość, tożsamość. A potem…  wszystko nagle wymyka się spod kontroli, rozpada i traci bezpowrotnie. Czy to ciągle ja? Czy można przestać być „sobą”? „Ojciec” to nie opowieść o chorobie, lecz o cierpliwości, miłości i sztuce empatii. O nieuchronności przemijania i próbie szukania siebie w rozmywającej się rzeczywistości. O tym, co się dzieje z człowiekiem, kiedy jego godność i osobowość tonie, ale też o wielkim wysiłku, jaki tonący wkłada, by utrzymać się na powierzchni.

Realizatorzy i realizatorki

  • przekład: Bogusława Frosztęga
  • reżyseria, opracowanie muzyczne: Norbert Rakowski
  • scenografia: Maria Jankowska
  • kostium: Krystian Szymczak
  • reżyseria światła: Bogumił Palewicz
  • wideo: Wojciech Kapela
  • asystentka reżysera: Barbara Lewandowska
  • inspicjentka: Anna Pawicka

Florian Zeller to wielokrotnie nagradzany francuski pisarz i dramaturg. Jego utwory zostały przetłumaczone na kilkanaście języków, a sztuki z powodzeniem wystawiane są na wielu europejskich scenach. „Ojciec” to siódma sztuka teatralna Zellera, tragifarsa, którą The Times uznał za „jedną z najlepszych sztuk teatralnych dziesięciolecia”, a The Guardian „najbardziej oklaskiwaną i uznaną sztuką dekady”. Ekranizacja sztuki (w reżyserii samego autora) otrzymała dwa Oscary w 2021 roku.

Podcast teatralny: Ułamek sekundy – rozmowa z reżyserem Norbertem Rakowskim.

NAGRODY I FESTIWALE: 

  • Bursztynowy Pierścień dla najlepszego spektaklu sezonu 2022/2023
  • Bursztynowy Pierścień dla Jacka Piątkowskiego za tytułową rolę w spektaklu (Najlepszy aktor sezonu 2022/2023)
Plakat do spektaklu. Kobieta trzyma w objęciu koguta.

Fot. Karolina Babińska, skład: Pełnia Studio

Recenzje

  • „Jacek Piątkowski stworzył wielki teatr. Tytułową rolą ojca w sztuce Floriana Zellera pokazał wyżyny aktorstwa (...). Widzowie oglądają spektakl z punktu widzenia ojca. Dlatego dosyć szybko następuje pierwsze zaskoczenie, kiedy wszystko, co zostało powiedziane w pierwszej scenie, już w drugiej okazuje się nieprawdą (...) spektakl utrzymuje napięcie od pierwszej do ostatniej sceny”.
    – Małgorzata Klimczak, Dziennik Teatralny

Multimedia

Po prawej stronie mężczyzna w piżamie, po lewej kobieta stojąca przy fotelu. W tle gęste zasłony.