Dom niespokojnej starości

Recenzje

• „Gdybym była Netfliksem, Skajszołtajmem czy innym Maksem, już bym odpaliła silnik i pędziła na Szczecin, żeby odkupić prawa do tej opowieści. (…) Od czasu ‘Hopla! Żyjemy!’, spektaklu wrocławskiego Współczesnego sprzed trzynastu lat, wyreżyserowanego przez Krystynę Meissner, nie było w polskim teatrze wieloobsadowego spektaklu o seniorach; od premiery ‘Spartakusa’ nikt nie sięgnął po potencjał dojrzałych aktorów w takim wymiarze. To prawdziwa przyjemność przyglądać się, jak na scenie szczecińskiego teatru spotykają się nowoczesne myślenie o teatrze Michała Buszewicza z odwagą i otwartością na eksperymenty nie tylko Zygarlickiej, czy Januszewskiej, ale też Adamskiego czy Piątkowskiego, w których frazowaniu i wymowie słychać echa starej teatralnej szkoły, znikającego na naszych oczach świata. Ten miks daje podobny efekt jak kawałek Spears w finale. Wraz z nową aranżacją, kostiumem i tonacją zmienia się kompletnie charakter, odsłaniając sens ukryty dotąd pod podszewką rytmu, do którego się przyzwyczailiśmy – wołanie chóru osamotnionych serc”.
  – Magda Piekarska, Notatnik Teatralny (przejdź do źródła)
• „Dystans, poczucie humoru i bogactwo wyobraźni (…). Najnowszy spektakl Buszewicza uważam za wyjątkowy – wzruszający, mądry i czuły”.
  – Katarzyna Niedurny, Czas Kultury (przejdź do źródła)
• „Wywołujące dobre samopoczucie, otulające i wzruszające, słodko-gorzkie spektakle stają się znakiem rozpoznawczym Michała Buszewicza. Reżyser z delikatnością i rozmysłem podejmuje często tabuizowane tematy (…). 'Dom niespokojnej starości' to spektakl ważny, mądry, zrealizowany konsekwentnie i z dużą wrażliwością, sprawnie operujący teatralnymi skrótami i metaforami".
  – Magdalena Rewerenda, Dialog (przejdź do źródła)
• „DOM NIESPOKOJNEJ STAROŚCI jest właśnie fantazją. I nie widzę w tym nic złego. To nie manifest, nie projekt reformy społecznej. To teatr jako laboratorium możliwego – próba zasymulowania wspólnoty. Eksperyment z nadzieją. Nawet jeśli kończy się pewnym rozczarowaniem, to może właśnie o to chodzi – żeby zbudować model, który się nie uda, ale zostanie w pamięci jako coś, czego warto było spróbować. Organizowanie sobie czasu w ramach tej niecodziennej wspólnoty, ciągłe negocjowanie i re-negocjowanie współbycia w jednej przestrzeni, romanse, konflikty, regulaminy i ich łamanie – w senioralnym co-housingu Buszewicz odnajduje więcej niż tylko temat starości. Znajduje uniwersalne napięcia. Im uważniej przyglądałam się temu, jak układają się hierarchie w nowej sytuacji, jak szybko zanika „moje”, a staje się „wspólne”, jak ta utopijna wizja powoli się rozmywa i podważa – tym bardziej zaczynałam w nią wierzyć. To paradoks, ale bardzo teatralny. Bo właśnie w pęknięciach widać prawdę. Z przedstawienia o starości wyłania się coś znacznie bardziej osobistego: spektakl o lęku, oczekiwaniach i o potrzebie bliskości. O tym, że jeśli w ramach fikcji teatralnej stworzymy pewien model i przetestujemy go wobec widowni, to może łatwiej będzie zasnąć następnej nocy. I właśnie w taki teatr – teatr jako symulację, teatr jako próbę, teatr jako możliwość przećwiczenia rzeczywistości – wierzę najbardziej”.
  – Anna Pajęcka (przejdź do źródła)
• „Opowieść napisana i wyreżyserowana przez Buszewicza, poza jej wartością samą w sobie, potraktowana została jako zaproszenie do rozmowy i współbycia. (…) Niesamowita bywa podwójność tej opowieści: lekkość sympatycznej, zabawnej historii obyczajowej spleciona z narracją poruszającą tabu bezgłośnego zaklinania przyszłości. Świetnie tę wielowarstwowość nosi zespół przedstawienia, z charyzmatyczną Beatą Zygarlicką na czele. No i ten finał. Chór Collegium Maiorum ZUT odśpiewujący „Baby One More Time” Britney Spears. Wszyscy płakaliśmy. Na wszelki wypadek”.
  – Anna Jazgarska, Teatralny.pl (przejdź do źródła)