Fakultet z ibscenizmu
120 MINTuż przed premierą spektaklu VERY IBSEN Patrycji Kowańskiej i Dominiki Knapik zapraszamy na FAKULTET Z IBSCENIZMU
Niespełna 150 lat temu cała Europa się kłóciła o bohaterkę Ibsena – Norę, która zostawiła trójkę dzieci (i męża) i wyruszyła w nieznane, żeby się dowiedzieć, co znaczy być człowiekiem. Dom lalki, zwany niekiedy sekcją zwłok małżeństwa, to jeden z wielu dramatów, w których Ibsen pokazywał, jak bardzo polityczne jest wszystko, co prywatne, zwłaszcza życie rodzinne. Kolejne ibsenowskie żony, matki i córki uczyły się rozpoznawać rozmaite upiory, które były częścią ich codzienności, a tymczasem cenzorzy w różnych krajach wpisywali teksty Ibsena na listę książek zakazanych. Zapewne przyczynili się trochę do tego, że dziś Ibsen jest jednym z autorów najczęściej granych na świecie. Jednak na polskich scenach jego dramaty pojawiają się stosunkowo rzadko. Zastanówmy się więc wspólnie, co zrobić, gdy jakiś upiór ze sztuki Ibsena zamajaczy na naszym teatralnym horyzoncie.
Spotkanie poprowadzi dr hab. Ewa Partyga, prof. IS PAN.
Ewa Partyga - absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego (teatrologia) oraz Universitetet i Bergen (cand. phil. – literatura porównawcza, historia sztuki, pedagogika). Doktorat uzyskała na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, habilitację w zakresie nauk o sztuce – w Instytucie Sztuki PAN. W Zakładzie Historii i Teorii Teatru pracuje od 2006 roku, do 2019 – w Pracowni Komparatystyki (jako redaktorka naukowa serii „Studia Komparatystyczne IS PAN”), w latach 2020–2023 jako redaktorka naczelna „Pamiętnika Teatralnego”. Jest wiceprzewodniczącą Rady Naukowej IS PAN, członkinią prezydium Komitetu Nauk o Sztuce PAN, prezeską Polskiego Towarzystwa Badań Teatralnych. Wykłada w Akademii Teatralnej im. A. Zelwerowicza w Warszawie (w poprzednich latach prowadziła wykłady na Uniwersytecie Jagiellońskim, UKSW i Uniwersytecie SWPS; współtworzyła Szkołę Doktorską Anthropos IPAN i była przewodniczącą Rady Szkoły w latach 2019–2023). Zajmuje się kulturową historią dramatu i teatru (zwłaszcza XIX–XXI w.) w perspektywie współczesnej komparatystyki, ze szczególnym uwzględnieniem dramatu i teatru skandynawskiego.